دانایی چیزی نیست که بتوانیم آن را بیاموزیم یا حتی به کسی آموزش بدهیم، بهتر بگویم دانایی یک حالت و وضعیت است: بیاعتنایی به هیاهوی زندگی. انسان خردمند میداند که باید روی ماه بنشیند تا بتواند به زمین نگاه کند، گربه هم خوب میداند که باید روی پشتبام بنشیند تا نظارهگر ماه باشد.
هرگز وجودش به روابط نیمبند راضی نمیشد؛ یا باید از همه کناره میگرفت و در خود فرو میرفت و یا پنهانترین گوشههای عشق را نیز با کسی میکاوید.