خوب که فکر می کنم می بینم
تو این دنیای مجازی که هیچ ارزشی براش قائل نیستم
کم تحقیر نشدم
با همین کلمات بی ارزش
حواسمم نبود اوایل
فکر می کردم چون مجازی ست پس کلمه هاش قدرت کلمه های دنیای بیرونُ ندارن
اشتباه می کردم
دیدم کم کم دارم یه ناراحتی ها و سرخوردگی هایی پیدا می کنم
که هیچ ربطی به دنیای واقعی بیرون نداره
در حالی که تا اون موقع نه کسی تحقیرم کرده بود نه من کسی و
که کم کم گذشت و تازه یاد گرفتم قواعد بازیو
آدما رو شناختم
آدمایی که پشت کلمات و جملات و آهنگهای قشنگ خودشونو قایم کردن
دیدم یه وقتایی که اون خود واقعی شونو نشون دادن
و من چقدر ترسیدم از اینکه یه نفر انقدر با اونی که می نویسه می تونه فرق داشته باشه
وبلاگستان مثل هالیوود می مونه
بازیگراش تا وقتی چیزی از زندگی واقعی شون
بیرون از فیلما نمی دونی
جذابیت دارن