انسان شهرش را عوض میکند، کشورش را عوض میکند ولی کابوسها را نه. فرقی هم نمیکند سوار کدام قطار شده باشی و در کدام یک از ایستگاههای جهان پیاده شده باشی؛ این تنها جامهدانیست که وقتی باز میکنی همیشه لبالب است از همان کابوس.
کاش یه پندمی جدید بیاد اونجا میتونیم نون بپزیم همه با هم surviver باشیم و کمتر مجبور باشیم موفق باشیم.
نظرات
ارسال یک نظر